این کُشنده است، خاطره‌ها را می‌گویم. پس بعضی چیزها را نباید فکر کرد، همان‌هایی که برای آدم عزیزند. یا نه، اصلن باید آن‌ها را فکر کرد، چون اگر فکرشان را نکنی خطر این هست که آن‌ها را یکی‌یکی در حافظه پیدا کنی. یعنی باید مدتی، یک مدت حسابی، فکرشان را بکنی، هر روز و چند بار در روز، تا وقتی که یک لایه لجن رویشان را بگیرد به طوری که دیگر نتوانی از آن رد بشوی. این قاعده‌ی کار است...
بیرون‌رانده – ساموئل بکت – ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی
- But I suspect, Stephen interrupted, that Ireland must be important because it belongs to me.
- What belongs? Queried Mr. Bloom, bending, fancying he was perhaps under some misapprehensions. Excuse me. Unfortunately I didn’t catch the latter portion. What was it you?...
Stephen, patently crosstempered, repeated and shoved aside his mug of coffee, or whatever you like to call it, none too politely, adding:
- We can’t change the country. Let us change the subject.
James Joyce, Ulysses
